Mbrëmë u mblodhëm në oborrin e Fakultetit Filozofik dhe diskutuam për seksualizimin dhe dhunën ndaj trupave të feminizuar.
Përmes ndarjes së përvojave individuale dhe leximeve kritike të procesit të disiplinimit të trupave e feminizmit të tyre, shquam bashkë dhunën e cila është e gravuar në trupat tanë, duke u ushtruar në çdo hapësirë publike a private që nga faza të hershme të fëmijërisë tonë. Referimi në përvojat tona individuale e ritheksoi atë që dhuna veç sa është duke eskaluar duke e shndërruar kështu frikën e vazhdueshme në një aspekt qëndror të përvojës dhe të qenurit grua apo identifikimit me tipare “feminine”.
Duke qenë që hapësirat, qofshin ato publike a private, janë duke u zotëruar me dhunë, diskutuam gjithashtu që na duhen zgjeruar terrenet e rezistencës dhe mbrojtjes nga individualja në nivel kolektiv. Përderisa sistemi ndërton paterica të cilat e normalizojnë dhunën dhe e mirëmbajnë atë, ne na mbetet që të forcojmë solidaritete që i kundërvihen dhunës, përmes kallëzimit publik të ngacmimeve e sulmeve seksuale dhe përdhunimeve, funksionalizmit në shkallë të gjerë të mjeteve tona për vetëmbrojtje dhe sulmimit më të zëshëm të autoritetit të dhunshëm maskulinist që projekton heshtje, vetmi e frikë.
Shpërndaje
